hc8meifmdc|2010A6132836|ecommercewebsitedesign|tblnews|Text_News|0xfdffd10101000000d502000001000500
مقاله پژوهشی
مجله
علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان
جلد
سوم، شماره اول، زمستان 1382
انتخاب بیماران جهت اعمال
جراحی ریه بر پایة نتایج آزمونهای
کارکرد ریوی
مسعود بقایی‌وجی*| مهرداد واحدیان | محمد
والی ، منصور
اثنی‌عشری3
خلاصه
سابقه
و هدف: آزمونهای کارکرد ریوی قبل از جراحی قفسة سینه می‌توانند در
جهت ارزیابی خطر عوارض و مرگ و میر پس از عمل مفید باشند و به عنوان پایه‌ای
جهت تخمین عملکرد قسمت باقیمانده ریه بعد از برداشتن ریه باشند. دیگر آزمونهای
مفید شامل حداکثر تهویه اختیاری (MVV)، ظرفیت انتشار ریوی منوکسیدکربن (DLCO)، اندازه‌گیری گازهای
خون شریانی، اسکن تهویه و خونرسانی می‌باشند. هدف از تحقیق حاضر چگونگی و
تعیین بیمارانی که کاندید عمل برداشتن ریه هستند در شرایط کشور ایران بود.
مواد و روشها:
طی یک مطالعة آینده‌نگر 26 بیمار طی سال‌های 1376 تا 1378 مورد بررسی قرار
گرفتند، برای هر بیمار قبل و 3 ماه بعد از جراحی آزمونهای تنفسی استاندارد
انجام و مقادیر 1FEV، FVC، /FVC1FEV و MVV قبل و بعد از عمل مشخص
شد و رابطة آن‌ها با مقدار برداشتن ریه، تشخیص بیماری، عوارض بعد از عمل
بررسی شد.
یافته‌ها:
از بین پارامترهای آزمونهای کارکرد ریوی فقط درصد /FVC1FEV و VC/1FEV قبل و بعد از عمل با
مقدار برداشتن ریه، تشخیص بیماری، عوارض پس از عمل و نمایه تودة بدنی (BMI) رابطة آماری معنی‌دار
داشتند. در افراد سیگاری نیز درصد /FVC1FEV و /VC1FEV پس از عمل افزایش
نشان داد که اختلاف آماری معنی‌دار بود.
نتیجه‌گیری:
نتایج مطالعه نشان می‌دهند که آزمونهای کارکرد ریوی به تنهایی در انتخاب
بیماران جهت عمل برداشتن ریه مفید نمی‌باشند و این آزمون‌ها بایستی در کنار
سایر آزمونهای بررسی ریوی بکار روند.
واژه‌های
کلیدی: آزمونهای کارکرد ریوی، عوارض، اعمال جراحی ریه
مقدمه
توراکوتومی
برای اولین بار جهت درناژ آمپیم انجام شد و بعد از آن لوبکتومی جهت درمان
سرطان ریه و برونشکتازی به کار رفت [16،19]. زمانی که بیمار تحت عمل
توراکوتومی و برداشتن ریه قرار می‌گیرد، یا هر گونه عمل جراحی در ناحیه
قفسه سینه انجام می‌دهد، دچار تغییرات فیزیولوژیک شدیدی می‌شود حتی بدون
برداشتن ریه بعد از عمل ظرفیت حیاتی 25% کاهش یافته و طی 4 تا 6 هفته به
وضعیت قبلی باز می‌گردد. برداشتن ریه در بیماری که از قبل، مثلاً بر اثر COPD ظرفیت کاهش یافته‌ای دارد، می‌تواند موجب
زمین‌گیر شدن یا مرگ بیمار به علت نارسایی تنفسی شود [9،17].
اندازه‌گیری
گازهای خون شریانی (ABGA) و pH می‌تواند در کوتاه‌ترین
زمان ممکن وضعیت تهویة آلوئولی بیمار را نشان دهد، به طوری که 2PaO کمتر از mmHg 70 نشان‌دهندة اختلال
نسبت تهویه به خونرسانی می‌باشد [15]. اسکن پرفوزیون و حداکثر مصرف اکسیژن
(
Max2VO) به ترتیب برای
تصمیم‌گیری در مورد مقدار رزکسیون و ارزیابی بیمارانی که علی‌رغم بیماری
انسدادی شدید در راه‌های هوایی دارای ظرفیت قابل توجهی هستند، سودمند است [3،4،5،11،15].
اما آزمونهای عملکرد ریوی (PFT) سال‌هاست که به عنوان مهم‌ترین عامل
در بررسی بیماران تحت عمل توراکوتومی معرفی می‌شود و شاخص‌های مفید آن
ظرفیت حیاتی (VC) و ظرفیت حیاتی
زمانی (1FEV) می‌باشند. این
آزمون‌ها قبل از جراحی برای پاسخ به دو سؤال مهم انجام می‌شوند:
1- عوامل
خطر برای بروز عوارض بعد از عمل جراحی ریه در بیماران مبتلا به بیماری‌های
ریوی چقدر است؟ 2- آیا بیمار می‌تواند عمل جراحی ریه را تحمل نماید؟ این
طور به نظر می‌رسد این آزمون‌ها پیشگویی کننده مناسبی برای وضعیت بیمار
بعد از عمل می‌باشد و در تشخیص عوارض ناتوانی و مرگ و میر بیماران نقش مهمی
داشته باشند [13].
اوگن و همکارانش در 44 بیمار که
تحت توراکوتومی و برداشتن ریه قرار گرفتند نتایج PFT قبل و بعد از عمل را
با عوارض مرگ و میر و قدرت تحمل بیمار مقایسه کردند. آن ها بیان داشتند که با شاخص FEV1 پایین یعنی حدود
40% قبل از عمل در بیماران با اختلال شدید تنفسی در اثر آمفیزم می‌توان
بیمار را تحت عمل جراحی قرار داد [7].
آلن‌شری و همکارانش بیان داشتند
که می‌توان از PFT جهت پیشگویی
عوارض بعد از عمل جراحی لوبکتومی مانند فیستول‌های برونکوپلورال و تشخیص آن
استفاده کرد [1].
آندرسون و همکارانش نیز در مطالعه‌ای
اثبات کردند که در اعمال جراحی اسکولیوز که قفسه سینه باز می‌شود بیمارانی
که قبل از عمل الگوی PFT بیماری‌های انسدادی ریوی را داشتند میزان
عوارض بعد از عمل بیشتری نسبت به افراد سالم ذکر میکردند [2].
با توجه
به نتایج تحقیقات انجام شده، حد مرزی و خطرناک برای برداشتن ریه مرتباً
زیر سؤال می‌رود باید توجه داشت که این نتایج در کشورهای مختلف متفاوت
است. در شرایط کشور ما که بیمار از نظر تغذیه، عامل بیماری و امکانات بعد
از عمل در شرایط متفاوتی قرار دارد، ممکن است وضعیت همانند سایر کشورها
نباشد. به عنوان مثال تعداد قابل توجهی از بیماران ما به علل عفونی نظیر
برونشکتازی و سل تحت برداشتن ریه قرار می‌گیرند. از طرفی از میان تمامی
روش‌های مختلف انتخاب بیمار برای جراحی ریه که در کشورهای صنعتی استفاده
می‌شود امکانات ما عمدتاً محدود به PFT و ABGA می‌باشد. ضمن اینکه هزینه‌های این
ارزیابی دقیق برای بیماری و همین طور برای بخش‌های جراحی بالاست.
این تفاوت‌ها
کاربرد پروتکل‌های متفاوتی را در بخش‌های ما ضروری می‌نماید. هدف از تحقیق
حاضر نیز بررسی نحوة انتخاب بیماران برای برداشتن ریه در شرایط موجود می‌باشد
و اینکه PFT تا چه حد می‌تواند
در این زمینه نقش داشته باشد.
مواد و روشها
طی یک
مطالعة آینده‌نگر، تعداد 26 بیمار که تحت عمل جراحی توراکوتومی و برداشتن
ریه در بیمارستان شماره 1 دانشگاه علوم پزشکی کرمان قرار گرفته بودند طی سال‌های
1376 تا 1378 مورد بررسی قرار گرفتند. معیارهای ورود به مطالعه، عمل برداشتن
ریه و رضایت بیمار جهت انجام PFT (آزمونهای عملکردی ریه) بعد از عمل
بودند.
متغیرهای
مورد مطالعه شامل سن، جنس، قد، وزن، تشخیص بیماری (سرطان، بیماری‌های
عفونی، بیماری‌های کیستیک)، سیگاری یا غیرسیگاری بودن بیمار، نوع عمل
(کمتر از لوبکتومی، لوبکتومی، پنومونکتومی) و عوارض بعد از عمل (نشت طولانی
هوا، آمپیم، تب و ترشح بیش از اندازة راه‌های هوایی) بودند.
برای هر
بیمار قبل و 3 ماه بعد از عمل جراحی که آثار درد حاصل از توراکوتومی تا حد
زیادی برطرف شده بود، آزمونهای تنفسی استاندارد انجام و مقادیر 1FEV، FVC،
VC/1FEV و MVV قبل و بعداز عمل مشخص شد. مقادیر فوق قبل و
بعد از عمل و هم‌چنین رابطة آن‌ها نسبت به مقدار برداشتن ریه، تشخیص
بیماری، عوارض پس از عمل، سن، جنس، قد و وزن بیمار بررسی شد. در این
مطالعه هر بیمار کنترل خود بوده و PFT بعد از عمل با قبل از عمل همان بیماران
مقایسه می‌شود.
لازم به
ذکر است که تمام PFTهای انجام
شده توسط یک دستگاه واحد و یک نفر متخصص اسپیرومتری انجام شد. دستگاه PFT مورد استفاده دو نوع
مقدار مطلق در رابطه با پارامترهای ریوی ارایه می‌داد و این دو مقدار شامل
یک مقدار خام و دیگری مقداری که با توجه به قد، وزن، سن و جنس بیمار به
صورت درصدی از مقدار آیده‌آل توسط کامپیوتر دستگاه محاسبه می‌شد، بودند.
اطلاعات
بدست آمده توسط کامپیوتر سازگار با IBM و
نرم‌افزار آماری SPSS-9.01 و آزمونهای آمای student t test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج
با 05/0p< معنی‌دار فرض شده‌اند.
نتایج
مشخصات 26
بیمار که تحت عمل توراکوتومی و جراحی بر روی ریه قرار گرفتند در جدول 1
آورده شده است. نکته قابل تأمل اینکه 8/53% (14 نفر) از بیماران BMI زیر حد نرمال داشتند و
مطلب قابل توجه دیگر این که بین هیچ‌کدام از متغیرهای دموگرافیک ارتباط
آماری معنی‌داری وجود نداشت.
جدول 1: مشخصات دموگرافیک بیماران
تحت مطالعه
|
متغیر
|
تعداد
|
درصد
|
|
جنس مرد
زن
|
12
14
|
2/46
8/53
|
|
وضعیت
مصرف سیگار
سیگاری*
غیرسیگاری
|
4
22
|
4/15
6/84
|
|
ضایعات‌کیستیک
بولوز
تشخیص
کارسینوما
بیماری‌التهابی
|
6
7
13
|
1/23
9/26
50
|
|
کمترازلوبکتومی
نوع‌عمل لوبکتومی
پنومونکتومی
|
6
17
3
|
1/23
4/65
5/11
|
|
عوارض دارد
ندارد
|
11
15
|
3/42
7/57
|
|
میانگین سنی
|
6/19±
5/38
|
Mean±SD
|
|
BMI
|
5 ±7/20
|
Mean±SD
|
* طبق
تعریف عملیاتی کسانی سیگاری فرض شدند که روزانه حداقل 5 نخ سیگار به مدت
بیشتر از دو سال مصرف میکردند.
به طور کلی
در مقایسه پارامترهای آزمونهای کارکرد ریوی قبل و بعد از عمل، تنها تفاوت
بین دو پارامتر زیر بود. درصد FVC /1FEV که بعداز عمل 5/16% نسبت
به قبل از عمل بیشتر شده بود و این اختلاف معنی‌دار بود (026/0P= و
25=df و 361/2-t=) و درصد VC /1FEV که این هم بعد از عمل
21% نسبت به قبل از عمل افزایش نشان می‌داد و این اختلاف نیز از نظر آماری
معنی‌دار بود (02/0=P و 25=df و 495/2-=t) (جدول 2).
جدول 2: مقایسه میانگین شاخص‌های آزمون عملکرد
ریوی قبل و بعد از عمل در بیماران مورد مطالعه
|
شاخص
|
میانگین‌قبل‌ازعمل
|
میانگین‌بعدازعمل
|
P value
|
|
FEV1
|
83/0 ± 1019/2
|
75/0 ± 9938/1
|
229/0
|
|
FEV
|
05/37 ± 98/60
|
5/20± 23/67
|
254/0
|
|
FEV1/FVC
|
54/36 ± 1/80
|
11/10 ± 7/96
|
026/0
|
|
FEV1/VC
|
5/44± 76
|
33/14 ±1/97
|
02/0
|
|
VC
|
5/1 ± 1/2
|
9/0 ± 5/2
|
132/0
|
|
VCP
|
1/71 ± 7/70
|
9/20 ± 7/69
|
94/0
|
|
MVV
|
6/64 ± 6/92
|
7/75 ± 2/86
|
757/0
|
|
MVVP
|
8/47 ± 6/61
|
06/20 ± 3/54
|
455/0
|
P value، نشانگر اختلاف بین میانگین قبل از عمل با
میانگین بعد از عمل می‌باشد.
در مقایسه
پارامترهای PFT قبل و بعد از عمل
به تفکیک مرد و زن اختلاف آماری معنی‌داری بین هیچ کدام از پارامترها
مشاهده نشد. هم‌چنین در مقایسه پارامترهای PFT در بیمارانی که عارضه‌ای
نداشتند تفاوت معنی‌داری وجود نداشت، اما در کسانی که عارضه‌ای بهم زده
بودند، باز هم دو نسبت فوق یعنی درصد FVC/1FEV و درصد VC/1FEV بعد از عمل
افزایش قابل توجهی داشت و این اختلاف درحد معنی‌دار آماری بود. به طوری که
در اولی حدود 8/32% بیشتر
شده
بود (03/0=p) و در دومی 3/37%
افزایش داشت
(023/0=p).
بسته به نوع
عمل نتایج متفاوت بود به طوری که عمل جراحی کمتر از لوبکتومی اختلاف در
هیچ کدام از پارامترها مشاهده نشد، در لوبکتومی کامل درصد FVC/1FEV بعد از عمل 4/25%
افزایش نشان داد (023/0=P). اما در پنومونکتومی اختلاف در درصد 1FEV قبل و بعد از عمل بود به طوری که 1FEV بعد از عمل پنومونکتومی
3/6% افزایش نشان داد (024/0=p).
اختلاف
پارامترهای PFT قبل و بعد از عمل
به نوع بیماری اعم از سیستیک یا کارسینوما یا التهابی ارتباطی نداشت. اما
ارتباط قابل توجهی در درصد FVC /1FEV در افراد لاغر یا BMI زیر طبیعی وجود داشت در
این افراد نیز پارامتر بعد از عمل حدود 2/24% افزایش داشت (04/0=p). در پارامتر درصد /VC1FEV نیز اختلاف معنی‌داری
وجود داشت و بعد از عمل افزایش حدود 1/33% مشاهده می‌شد (03/0p=). این اختلافات در
افراد با BMI طبیعی
و حتی با افزایش وزن مشاهده نشد.
در
افراد سیگاری نیز، همین دو پارامتر بعد از عمل افزایش معنی‌داری از خود نشان
می‌دادند ولی در غیرسیگاری‌ها تغییر معنی‌داری ایجاد نشد. درصد FVC/1FEV
بعد از عمل 18% افزایش با 04/0=P و درصد VC/1FEV
بعد از عمل 26% افزایش با 014/0=P معنی‌دار بود.
بحث
آزمونهای
کارکرد ریوی به طور مؤثری قبل از اعمال جراحی روی توراکس انجام می‌شود.
در منابع معتبر بر مبنای مطالعات مختلف مقادیری برای PFT تعیین شده که معیاری
برای عوارض و خطرات عمل محسوب می‌شود. اما به دلیل مکانیسم‌های فیزیولوژیک،
پاتولوژیک، ژنتیک و سایر فاکتورها این مقادیر مرتباً در حال تغییر می‌باشد و
بسته به وضعیت هر بخش و هر بیمار متغیر هستند [6،13،19].
رانسون
ثابت کرد که حدود 400 میلی‌لیتر اختلاف محاسبه بین دقیق‌ترین محاسبة 1FEV مورد انتظار بعد از عمل
و مقادیر واقعی وجود دارد [16]. درمطالعه‌ای در آمریکا بین سال‌های 1991 تا
1994، 60 بیمار تحت عمل برداشتن ریه قرار گرفتند و مشخص شد که میزان 1FEV یا FVC پس از عمل با 1FEV یا FVC پیش‌بینی شده همبستگی
نشان می‌داد. با این حال مقدار پیش‌بینی شدة 1FEV پس از عمل ml250 کمتر از مقدار واقعی
آن پیش از عمل بود [21]. در مطالعة حاضر درصد FVC/1FEV و VC/1FEV قبل و بعد از عمل
اختلاف آماری معنی‌داری نشان دادند و بین سایر پارامترهای آزمون کارکرد
ریوی تفاوت آماری معنی‌دار وجود نداشت. به طوری که در مورد دو پارامتر فوق
مقادیر بعد از عمل افزایش نشان می‌داد (5/16% و 21%). این افزایش شاید بدین
دلیل باشد که با برداشتن بخش‌هایی از ریه که فاقد عملکرد می‌باشد، عملکرد سایر
بخش‌های باقیمانده ریه بیشتر شده و به طور کلی حجم‌های ریوی مفید و قابل
استفاده بیشتر می‌شود اما بایستی اشاره نمود که هر کدام از حجم‌های ریوی به
جز VC (بدون در نظر
گرفتن نسبت‌های ذکر شده) پس از عمل کاهش یافتند. دراین شرایط MVV بیشترین همبستگی را از
نظر کاهش با عمل انجام شده داشت و شاید بتوان نتیجه گرفت که MVV پارامتری است که
بیشترین میزان تغییر خطی را بدنبال برداشتن ریه دارد.
از نتایج
جالب توجه در این مطالعه این بود که 8/53%
(14 نفر) از بیماران BMI پایین‌تر از حد طبیعی
داشتند و ارتباط آماری معنی‌داری بین BMI و پارامترهای آزمون کارکرد ریوی وجود
داشت و محتمل به نظر می‌رسد که BMI کمتر از طبیعی می‌تواند بر بهبود حجم‌های
ریوی پس از عمل تأثیر داشته باشد. از سوی دیگر با توجه به عدم وجود ارتباط
بین متغیرهای دموگرافیک به خصوص جنس و پارامترهای آزمون کارکرد ریوی می‌توان
نتیجه گرفت که مقادیر آزمون کارکرد ریوی نمی‌تواند پیشگویی مناسب برای
قابل عمل بودن یا قابل عمل نبودن بیمار براساس سن، جنس و سایر متغیرهای
دموگرافیک باشند. این یافته در سایر مطالعات نیز به اثبات رسیده است، به طوری
که استفان و همکارانش ثابت نمودند
که آزمونهای عملکرد ریوی قبل از عمل نمی‌تواند در تعیین بیماران پرخطر کمک‌کننده
باشند [18].
در مورد
عوارض پس از عمل، نتایج مطالعه حاکی از آن می‌باشند که پارامترهای PFT در بیماران بدون عارضه
اختلاف معنی‌دار آماری نداشتند ولی در بیماران دارای عارضه فقط درصد FVC/1FEV و VC/1FEV بعد از عمل افزایش
قابل توجهی نشان دادند (8/32% و 3/37%). اما به طور کلی می‌توان گفت که بین
پارامترهای PFT و عوارض پس از
عمل ارتباط مستقیمی وجود ندارد یعنی نه در بیمارانی که به دلیل سرطان
مورد برداشتن ریه قرار می‌گیرند، نه در ضایعات عفونی و نه در بیماری‌های
کیستیک و بولوز ریه ارتباط مستقیمی بین مقادیر PFT و عوارض بعد ازعمل
وجود ندارد و بر مبنای PFT نمی‌توان پیش‌بینی
کرد که کدام بیماران دچار عارضه خواهند شد. در این مطالعه حتی بیمارانی با
1FEV در حد
ml600 مورد عمل قرار گرفتند و به دنبال عمل هیچ مشکل خاصی
بوجود نیامد که با یافته‌های مطالعة بک‌لس و همکاران در سال 2003
همخوانی دارد. یافته‌های این مطالعه نشان داد که بیماران با عملکرد ریوی
خیلی بد، حتی می‌توانند ترکیبی از عمل جراحی ریه و(Lung volume resection surgery) LVRS را تحمل نمایند [4].
اما براساس
نوع عمل جراحی انجام شده، پارامترهای PFT تغییراتی نشان دادند.
درعمل جراحی کمتر از لوبکتومی اختلافی بین پارامترها وجود نداشت، شاید به
این دلیل که این مقدار برداشتن ریه نمی‌تواند حجم‌های ریوی را آنچنان
بهبود بخشد و عملکرد ریوی را به مقادیر استاندارد نزدیک نماید؛ اما در مورد
لوبکتومی فقط درصد FVC/1FEV افزایش نشان داد ولی
جالب توجه اینکه در پنومونکتومی اختلاف در درصد
1FEV قبل و بعد از عمل
وجود داشت به طوری که 1FEV پس از عمل 3/6% افزایش نشان می‌داد. در
عمل‌های جراحی کمتر از لوبکتومی تغییر 1FEV اندک بود (در حد ml120). این تغییر در
لوبکتومی ml160 و در
پنومونکتومی ml210 بود که میزان
کاهش 1FEV کمتر از حد انتظار
بود که می‌تواند به این دلیل باشد که پنومونکتومی برای بیمارانی انجام می‌شد
که ریة کاملاً تخریب شده و بدون عملکرد داشتند و این امر با ارزیابی CT اسکن مشخص می‌شد.
مشاهده می‌شود که به دنبال عمل جراحی پنومونکتومی حجم‌های ریوی در این
افراد بهبود یافته است. لاندی و همکاران نیز نتیجه
گرفتند، به عنوان یک قانون کلی تصمیم‌گیری برای قابل عمل بودن بیمار و
محدودة برداشتن ریه نمی‌تواند براساس آزمونهای عملکرد ریوی باشد [10].
نوع پاتولوژی بیمار اعم از ضایعات کیستیک و
بولوز، کارسینوم یا التهابی بودن ضایعه نیز رابطه‌ای با پارامترهای آزمون
کارکرد ریوی نداشت و می‌توان گفت که تغییرات PFT وابسته به نوع بیماری
ریه نیست و در همه به یک نسبت کاهش پیدا می‌کند.
هم‌چنان که مشاهده می‌شود درصد FVC/1FEV پس از عمل حدود 2/24%
در افراد لاغر با BMI زیر حد نرمال
افزایش نشان داد هم‌چنین درصد FVC/1FEV بعد از عمل
1/33% در این افراد افزایش داشت حتی این اختلاف در افراد با وزن طبیعی
دیده نشد. شاید بتوان گفت که BMI یک شاخص مهم و مفید در ارزیابی بیماران
پرخطر جهت عمل جراحی برداشتن ریه باشد و بتوان با استفاده از این شاخص در
کنار سایر آزمون‌ها و شاخص‌های دیگر بیماران پرخطر را از بیماران کم‌خطر افتراق
داد، اما به طور کلی نمی‌توان به تنهایی از آن به عنوان عامل افتراق
بیماران استفاده نمود.
استفاده
از PFT از سال‌ها پیش
روشی برای انتخاب بیماران برای برداشتن ریه بوده است. با این حال باید
دانست که بعضی از این حجم‌ها مانند 1FEV بسیار متغیر هستند و حتی
در یک فرد از روزی به روز دیگر تغییر می‌کنند. به همین دلیل روش‌های دیگری
مانند آنالیز گازهای خون شریانی (ABGA) و اسکن پرفوزیون و تهویه و سنجش‌حداکثر
مصرف اکسیژن max) 2VO) و یا روش‌های دینامیک در کنار PFT و یا به تنهایی مورد
استفاده قرار گرفته‌اند
[4،8،13،14،15،20].
تعیین
صلاحیت بیمار برای عمل توراکوتومی و برداشتن
ریه بسیار
پیچیده است و باید شرایط فیزیولوژیک بیمار، نوع عمل و پاتولوژی را با هم
در نظر داشت و هیچ یک از این‌ها به تنهایی تعیین کننده نیست و تأثیر متقابل
این عوامل در تعیین نتیجه حایز اهمیت است. از طرفی، نمی‌توان به PFT ارزش تام داد و مقدار
مطلقی وجود ندارد که بر مبنای آن بتوان بیماران را انتخاب کرد. در این
مطالعه نیز مشاهده شد که این نتایج در بیماران دچار سرطان ریه، بیماری
عفونی و بیماری‌های کیستیک تفاوتی نمی‌کند.
در مواردی
که ما پنومونکتومی کردیم، چون ریه کاملاً تخریب شده بود، حجم‌های تنفسی
بهبود نیز یافت و البته با توجه به جامعة آماری کوچک ما مشکل بتوان نتیجه‌گیری
قطعی کرد. هر چند بر مبنای مقادیر مطلق PFT نمی‌توان بیمار نیازمندی را از عمل
برداشتن ریه محروم کرد، اما این آزمایش برای تمام بیماران قبل از عمل
انجام می‌شود، چرا که مقادیر بالای پارامترهای PFT، مانند 1FEV بالاتر از 60% مقدار پیش‌بینی
شده و MVV بالاتر از 50%
مقدار پیش‌بینی شده، اطمینان خاطر برای هر نوع برداشتن ریه را می‌دهد
[12،16]، اما مقادیر پایین‌تر، حتی در حدی که 1FEV مورد انتظار بعد از عمل
به کمتر از ml600 هم برسد، نمی‌تواند
یک مؤلفة دقیق عدم برداشتن ریه باشد.
در مجموع،
به نظر می‌رسد که میزان و وسعت تخریب ریة مورد عمل که با علایم کلینیکی
و رادیولوژیک می‌توان آن را مشخص کرد، در تعیین انتخاب بیمار برای عمل
جراحی ریه بیشتر و دقیق‌تر از پارامترهای PFT کمک‌کننده باشد، بنابراین
پیشنهاد می‌شود که بر مبنای مقادیر مطلق (خام) PFT نمی‌توان بیماری را از
عمل مورد نیازش در مورد برداشتن ریه محروم کرد.
منابع
[1] Alencherry JR|
Fagan T| Shah RM. Pulmonary function tests in bronchopleural fistula. Chest|
1991; 100(2): 582-4.
[2] Anderson PR| Puno MR| Lovell
SL| Swayze CR: Postoperative respiratory complications in non-idiopathic
scoliosis. Acta Anaesthesiol Scand.| 1985; 29(2): 186-92.
[3] Beckles MA| Spiro SG| Colice
GL| Rudd RM| et al: The physiologic evaluation of patients with lung cancer
being considered for resectional surgery. Chest| 2003; 123(1): 105-114.
[4] Bolliger CT| Soler M| Stulz P|
Gradel E| Muller-Brand J| Elsasser S| et al: Evaluation of high-risk lung
resection candidates: pulmonary haemodynamics versus exercise testing. A series
of five patients. Respiration| 1994; 61(4): 181-6.
[5] Bousamra M2nd| Presberg
KW|Chammas JH| Tweddell JS| Winton BL| Bielefeld MR| Hasler GB: Early and late
morbidity in patients undergoing pulmonary resection with low diffusion
capacity. Ann Thorac Surg.| 1996; 62(4): 968-74.
[6] Cerfolio RJ| Allen MS| Trastek
VF| Deschamps C| Scanlon PD| Pairolero PC: Lung resection in patients with
compromised pulmonary function. Ann Torac Surg.| 1996; 62(2): 348-51.
[7] Eugene J| Dajee A| Kayaleh R|
Gogia HS| Dos Santos C| Gazzaniga AB: Reduction pneumonoplasty for patients
with a forced expiratory volume in 1 second of 500 milliliters or less. Ann
Thorac Surg.| 1997; 63(1): 186-90.
[8] Ferguson MK| Reeder LB| Mick R:
Optimizing selection of patients for major lung resection. J Thorac
Cardiovasc Surg.| 1995; 109(2): 275-81.
[9] Griffith Pearson F| Deslauriers
J| Ginsberg RJ| Hiebert CA| McKneally MF| Urschel HC: Thorasic surgery. 1th ed.
Churchill Livingstone Inc. 1995; pp: 57-85| 355-71.
[10] Landi A| Morgagni P| Folli S|
DellAmore D: Respiratory function tests as a predictive indicator of
postoperative course in patients undergoing pneumonectomy because of neoplasms.
G Chir.| 1994; 15(4): 167-70.
[11] Ninan M| Sommers KF|
Landreneau RJ| Wayant RJ| Tobias J| Luketich JD et al: Standardized exercise
oximetry predicts post-pneumonectomy out come. Ann Thorac Surg.| 1997;
64(2): 328-32.
[12] Pate P| Tenholder MF| Griffin
JP| Eastridge
CE| Weiman DS: Preoprative assessment of the high-risk
patient for lung resection. Ann Thorac Surg.| 1996; 61(5): 1494-500.
[13] Powell CA| Caplan CE:
Pulmonary function tests in preoprative pulmonary evaluation. Clin Chest
Med.| 2001; 22(4): 703-14.
[14] Sangalli M| Spiliopoulos A|
Megevand R: Predictability of FEV1 after pulmonary resection for bronchogenic
carcinoma. Eur J Cardiothorac Surg.| 1992; 6(5): 242-5.
[15] Schuurmans MM| Diacon AH|
Bolliger CT: Functional evaluation before lung resection. Clin Chest Med.|
2002; 23(1): 159-72.
[16] Schwartz SI| Shires GT|
Spencer FC| Daly JM| Fischer JE| Galloway AC: Schwartz principles of surgery.
7th ed. New York| Mc Grow-Hill|
1999; pp: 667-790.
[17] Shields TW| Locicero J| Ponn
RB: General thoracic surgery. 4th ed. Lippincot Williams and Wilkins| 1999; pp:
297-316| 375-85.
[18] Stephan F| Boucheseiche S|
Hollande J: Pulmonary complications following lung resection: a comprehensive
analysis of incidence and possible risk factors. Chest| 2000; 118(5):
1263-70.
[19] Townsend CM: Sabiston textbook
of surgery. 16th ed| New York| W.B Saunders Company| 2001; pp: 1205-1243.
[20] Uramoto H| Nakanishi R| Fujino
Y| Imoto H| Takenoyama M| Yoshimatsu T| et al: Prediction of pulmonary
complications after
a lobectomy in patients with non-small cell lung cancer. Thorax| 2001; 56(1): 59-61.
[21] Zeiher BG| Gross TJ| Kern JA| Lanza LA|
Peterson MW: Predicting postoperative pulmonary function in patients undergoing
lung resection. Chest| 1995; 108(1): 68-72.
Patient Selection for Lung Surgery Based on Pulmonary Assessment
Tests
M. Baghaei Vaji PhD1*| M. Vahedian PhD2| M.
Vali MD3| M. Asna Ashari MD3
1- Assistant professor| Kerman University of Medical Sciences|
Kerman| Iran
2- Assistant professor| Kerman University of Medical Sciences|
Kerman| Iran
3- Surgeon| Kerman University of Medical Sciences| Kerman| Iran
Background: Pulmonary function tests before surgery can be used
either for assessment of morbidity and mortality after surgery or for
estimation of residual lung function after resection. Other useful tests are
maximum voluntary ventilation| diffusing capacity of the lung for carbon
monoxide| arterial blood gas measurement| perfusion and ventilation scan. The
aim of this study was the patient selection method for lung resection in Iran.
Materials and Methods: In a
prospective study| 26 patients were studied between 1997-1999. For each patient
before and 3 months after surgery| pulmonary function tests were performed and
the amounts of FEV1| FVC| FEV1/FVC| MVV were determined
before and after surgery and their relation with lung resection type| diagnosis
of disease and postoperative complications were assessed.
Results: Among pulmonary function tests parameters only the
percent of preoperative and postoperative FEV1/FVC and FEV1/VC
had statistically significant relation with lung resection type| diagnosis of
disease| postoperative complications and body mass index. In smokers also the
percent of postoperative FEV1/FVC and FEV1/VC increased
significantly.
Conclusion: According to the results obtained in this study|
pulmonary function tests are not useful for patient selection for lung
resection and should be used with other lung function assessment test.
Key words: Pulmonary function tests| Morbidity| Pulmonary
resection
*
corresponding author| Tel: 09133427177
Journal of Rafsanjan University of Medical
Sciences and Health Services| 2003| 3(1):1-8